Altan Yiğit
Neden insanlar sıklıkla “biz” ile “onlar” arasında bir dünya yaratmak istiyor, bunu hiç düşündünüz mü?
Ve bu yararsız, sık sık zarar verici, ama yine de bir şekilde güven verici içgüdülerimiz hakkında ne yapabileceğimizi biliyor muyuz? Çocukken duvar inşa etmenin heyecanını hatırlıyor musunuz?
Salonumuzun kocaman yastıklarından kendimize mağaralar yapardık. Battaniye ve yastıklardan dev bir güven ordusu inşa ederdik. Akşam yemeğine kadar kahramanca savaşmak için kendimizi gerçek ve hayali düşmanlarımızdan uzaklaştırmak ise en büyük görevimizdi. Sonuçta tek kişilik bir ordunun komutanıydık.
Yetişkinler olarak bile, yerel spor takımlarımıza karşı yitirmeyen bir sadakat yemini ediyor ve rakiplerimizden nedensizce nefret ediyoruz. Sadece bir oyun olduğunu bilmemize rağmen, şiddet noktasına gelecek şekilde bir tutkuya sahibiz. Her yerde kendimiz için yapay bölümler oluşturuyoruz: kısa ve uzun, siyah ve beyaz, sıcak ve soğuk…
Duvar inşa etmeye karşı olan bizler bile kendimizi bu duvarları inşa ederken buluyoruz.İnsan olmak, her birimizin içinde bir duvar kurucusu olduğu anlamına gelir. Zihinlerimiz doğal olarak dünyayı bana ve kendime değil, bize ve onlara böler.
Binlerce yıldır, nereye gidersek gidelim, nereye bakarsak bakalım bilgelerimiz hepimizin bir olduğunu öğretti.Neden bu şekildeyiz, böyle olmamızın bir bedeli var mı? Ve eğer bu duvarlara bir şey olursa ne yapacağız?
Neden Bu Taraftayız?
Bu şekilde geliştik. Sebastian Junger, zorlu ortamlarda hayatta kalabilmek için bir tür olarak geliştiğimize dikkat çekiyor. Binlerce yıl boyunca, ortak bir düşmana (hava durumu, vahşi hayvanlar, diğer kabileler) karşı bir araya gelme yeteneğimiz hayat kurtarıcıydı.
En çok güçlerini birleştirmeye yatkın olanların hayatta kalma ve genlerini geçirme olasılıkları daha yüksekti. Ortak bir tehlikeyle yüzleşmek kendimizi yakın ve işbirlikçi hissettirir. Aslında, o kadar heyecan verici olabiliyor ki, birçok asker eve geldiklerinde savaşı özlüyor.
Kim olduğumuzu bilmek bizi güvende hissettirir. Büyüdükçe sürekli kendimizi tanımlarız. Sayısız etiketle, bu yaratımı ben kendim olarak yapıyorum. Psikolog Erik Erikson, “kimlik duygusu olmadan hayatta kalma hissi yoktur” diyor. Kendimizde hoşlanmadığımız şeyleri görmezden gelmek kolay ve bu nitelikleri başkalarında bulmak daha da kolay bir hal alıyor.
“İyiyim ama oradaki insanlar zayıf / tembel / cahil”
Başkalarına dair kesinlik güven vericidir. İnsan gruplarına etiket koymak işleri daha da kolaylaştırır. Tüm New Yorklular saldırgansa veya tüm politikacılar sahtekârsa, kimin kim olduğunu bulmak için sıkı bir çalışma yapmak zorunda değiliz.
1984 adlı kitabını korkunç bir doğrulukla tasvir eden George Orwell, milliyetçiliği “insanoğlunun böcekler gibi sınıflandırılabileceğini ve milyonlarca ya da on milyonlarca insanın güvenle “iyi” ya da “kötü” olarak etiketlenebileceğini varsayma alışkanlığı olarak tanımladı.
Bu Duvarları İnşa Etmemizin Maliyeti Ne?
Başkalarına bir etiket koyduktan sonra, daha yakından bakmaktan rahatsız oluruz ve korkularımızı artırırız. Askeri taslak gibi sosyal karıştırıcılar ortadan kayboldu ve farkında olmadan, birbirimize benzediğimizi düşündüğümüz insanlar ile aynı fikirde olduğumuza kendimizi inandırdık. Sonuç olarak, sosyal ve ekonomik ayrımların diğer tarafındakilerin inançlarından mahrum kaldık.
Diğer insanlara duyduğumuz korku, temel insanlığımızın ne kadarını paylaştığımızı görme şansı olmadan artmaktadır. Aslında daha az güvendeyiz. Tüm insan gruplarını iyi insanlar veya kötü adamlar olarak etiketlemek tehlikelidir, çünkü yanlışlıkla kötü adamlara beyaz şapka ve iyi adamlara siyah şapka koymak zorunda kalabiliriz. Aşırılık yanlısı kimse, tam olarak dikkat etmiyoruz. Değerli kaynakları israf ediyoruz. Kendimizi bütün insan gruplarından uzaklaştırmaya çalışmak çok yorucu ve verimsiz.
Yardım! Bu Konuda Ne Yapabiliriz?
İç duvar üreticimizi kucaklamamız gerekir. Biliyorum kulağa büyük bir klişe olarak geliyor. Düşmanları bulmak için kendi dürtülerimiz hakkında ne kadar fazla şey biliyorsak, insanlar bizi bencil uçları için manipüle etmeye çalışırken de o kadar erken tanıyabileceğiz.
Duvar üreticimize oynayacak bir yer vermemiz gerekli. Kendimizi kar kürekleriyle engellemek ya da Red Sox için kök salmak olsun, kahramanları ve düşmanları bulma dürtüsünü sağlıklı bir rekabete sokabiliriz.Gerçek hayattaki kötü adamlarımızı akıllıca seçmeliyiz. Aynı grup fırçayla tüm insan gruplarını boyamak için tehlikeli bir günaha dokunmak yerine, kötü oyuncuları ve gerçek sosyal sorunları hedefleyebiliriz.
Uzaylı görünen insanları tanımanın yollarını bulmalıyız. Bu en zor görev olabilir. Muhtemelen savaş sırasında değil, toplumun her köşesinden genç kadınların ve erkeklerin, evsizlik, yoksulluk, cehalet gibi gerçek ortak düşmanlarla savaşmak için birlikte çalıştığı bir tür evrensel hizmete ihtiyacımız var.
Memnuniyetsizliğin ve değişim arzumuzun arkasında muazzam bir enerji var. Bu Enerjiden bizi daha izole ve korkmuş hissettiren veya daha bağlı hissetmemize neden olacak şekilde faydalanabiliriz. Seçme özgürlüğümüz var. Ve seçimlerimiz hayatımız için daha az önemli olamazdı.
Yazan: Ceotudent
