Kimisi Çok Tanıdık, Kimisi Çok Yabancı: Birçoğumuzun Hissettiği Ama Adını Bilmediği 30 Duygu

İşlevsel olarak düşünmeyi bırakmamız imkânsız. Duygular ve hisler hayatımızın her anını kaplarken, gün içerisinde on binlerce duygu geçişine maruz kalıyoruz. Peki, hissettiğimiz her duyguyu adlandırabiliyor muyuz? Kimisi çok tanıdık geliyor, kimisi ise yabancı bir his bırakıyor. Gelin bakalım o adını koyamadığımız hisler hangileri?

Her zaman için insanların bizim hakkımızda ne düşündüğünü merak ederiz. Catoptric Rristesse, insanların hakkımızda iyi ya da kötü ne düşündüğünü hakkında hiçbir fikrimizin olmamasının verdiği hüzün durumudur.

Bir an kafamızı kaldırmaktır, sonder. Bir anlığına “orada benim kadar karmaşık hayatlar var” farkındalığına varmaktır.

Gün içerisinde birçok insan iletişim halinde oluyor. Bu durum ise hiç tanışmadığımız biriyle göz göze gelip, anlamlandıramadığımız huzursuzluk hissidir.

Evrende yalnız olmadığımızı düşündüğümüz zamanlar oluyor. Dünya’da bir kum tanesi kadar küçük olduğumuzu düşünürüz. Gökyüzüne bakıp, kaybolmuşluk hissine kapılırız. Bu durum bize, Dünya’da kapalı kaldığımız hissine sebep olur.

Hiç olmayacağını bildiğimiz konular üzerine düşünürüz. Gerçekleşmeyecek konular ile kendimiz ile diyaloglar kurarız. Hatta daha ileri gider, başka bir kişi adına belki de kendi adınıza o diyalogu sürdürürsünüz.

Zamanın nasıl geçtiğini anlayamadığımız durumlar oluyor ancak bu durum biraz daha farklı. Günler birbirini kovalarken, zamanın gün geçtikçe daha hızlı aktığını hissetme durumu.

Yağmurlu bir havada, evde olmanın verdiği haz.

Anılar, kimi zaman geçmişi özlettirir. Hatırladığımız anlar içerisindeyken; duygulara kapılıp, geçmiş olayları aynı yoğunlukta yaşama isteği.

Kalabalıklar içerisindeyken kendimizi yalnız hissettiğimiz durumlar olur. Bir yere ait hissedemediğimiz, ince fakat kalıcı olan, bir yere ait olmama duygusu.

Anlık yaşarken, geleceğe yönelik oluşan kaygı durumlarını sıkça yaşıyoruz. Geleceğe vardıktan sonra olaylar geçip, sonuca ulaştığımız zaman oluşan geçmişte ki haline bunu aktaramıyor olmanın verdiği iç burukluğudur.

Küçük ve sınırlı perspektife sahip olduğunun bilincinde olmak.

Hepimizin aynı anda farklı yerlerde olmak istediği zamanlar olmuştur. Teknoloji her ne kadar buna yetişmeye çalışsa da henüz o seviyeye gelemedi. Bu anlarda ki oluşan farkındalık durumu. Tek bir yerde olmak ya da tek bir vücutta sıkışmış olma düşüncesi ile farkındalığa eriştiğimiz hayal kırıklığı.

Tatillerin sonsuza kadar süremeyeceği ne yazık ki ortada. Tatilden dönerken o iç burkucu hissi anlatan durum.

Her gün birbirinden farklı sorunlar ile karşılaşıyoruz. Ama bazı sorunlar var ki yıllardır sonuca bağlanamıyor. Tam da bu durumun vermiş olduğu bezginlik hissi.

Değişim, değişmeyen tek şey olarak hayatımızın merkezinde. Bazı anlarda, yaşamın sana ifade edemediği durumlar olur. Bunu farkında varmış olmanın verdiği his.

Hayatımıza yeni insanları katma serüveni bazen bizi oldukça yoran bir duruma dönüşebiliyor. Bu durum içerisindeyken, birini yeterince tanımanın ne kadar zaman alacağını düşünerek hüsrana uğrayacağımız hissi.

Eski mekânların bizi her zaman daha hisli bir hale getirdiği ortada. Eski bir kitapçıya girdiğimizde oluşan hafif efkâr, dalgınlık ve düşüncelilik hali.

Her şeyden uzaklaşmak istediğimiz, kimse ile görüşmek istemediğimiz zamanlar oluyor. Yalnızlaşma isteği ile dolup taştığımız zamanlar da en yakınımızı bile kendimizden uzaklaştırma isteği.

Terk edilmişlik durumu, bizi en çok yıpratan zamanlardır. Bazı şehirlerde, insan kalabalığı olmasına rağmen kimi zaman terk edilmiş gibi sessiz ve ürkütücü bir hava hissettiğimiz durum.

Kalp atışımızı fark etmemizde oluşan o rahatsız edici huzurluksuz hissi.

Tekrarlanmış durumlar da aynı şeyi yaparken farklı duygulara girmeme korkusu. Aynı şeyi yaparken, farklı bir deneyim ya da duyguyu tadamadığımız hayal kırıklığı.

Zaman makinesi, kimi için gelecek kimi için ise geçmişi ifade eder. Çoğumuz geleceği merak ederiz. İnsanlık nereye gidecek ve ne olacak? Bu durumu bilememiş olmanın verdiği hüzün.

Kalabalık ortamlar içerisinde herkesin kendini duyurma isteği vardır. Ancak böyle durumlarda bir bakarız ki herkes konuşuyor ve kimse kimseyi dinlemiyor.

Şiddet içeren durumlara şahit olduktan sonra bitap düşme, tükenmişlik hali.

Bazı şeyler bizim için önemli olduğu kadar karşımızda insanlardan da aynı duyguyu yaşamalarını bekleriz. Ancak her zaman sonuç böyle olmaz. Bizi heyecanlandıran, üzen bir olayı karşıdaki kişiye anlatırken aynı tepkileri göremeyince anlatma hevesinin kaçması.

Hayat her zaman iyi şeyler getirmez. Böyle durumlardayken, bir felaketten duyduğumuz kurtulma arzusu.

Sabah uykusu ne harika bir şey değil mi? Ama maalesef yaşamı idame ettirmek için büyük savaşımızı vererek güne başlamak gerekiyor. Bunun sonucunda, sabahları yataktan kalkamama durumu olarak adlandırdığımız bu hissi yaşıyoruz.

Aydınlık bazen yorucu olabiliyor. Böyle durumlarda, birazcık karanlığa ve sakinliğe ihtiyacımız olabiliyor. Karanlığı sevmek, karanlık ortamlarda kendini daha rahat ve huzurlu hissetmek durumu.

Sonları hangi durumlarda sevip, sevmediğimiz değişebiliyor. Sonlardan nefret etmenin de bir karşılığı var.

 

 

Yazar: Ceotudent